Σερβιτόροι

Πήγα χθες το βράδυ για δείπνο στο σπίτι του sensei. Η σύνθεση της παρέας πολύ ενδιαφέρουσα: κυρίως μεταπτυχιακοί φοιτητές και πιο συγκεκριμένα ένας καναδός φιλόσοφος, μια κινεζοαμερικανίδα βιολόγος, ένας πολωνοαμερικάνος ψυχολόγος, μια γαλλίδα πολιτικός επιστήμων, ένας ρωσοαμερικανοεβραίος βιολόγος, ένας ρώσος πληροφορικάριος. Κι εγώ. Όλοι aikidokas. Και ο sensei. Ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος, αισίως στο 68ο έτος της ηλικίας του, που άρχισε να ασχολείται με το aikido στα 45! Το δείπνο είχε οργανωθεί για να χαιρετήσουμε το Μαρκ, τον ψυχολόγο της παρέας, που αποφοίτησε πρόσφατα και αναχωρεί για το Seattle, όπου βρήκε μια θέση ως experience architect σε κάποια εταιρία.

Και μετά τις φιλότιμες προσπάθειες του Μαρκ να μας εξηγήσει τι εστί experience architect (!) και διάφορα σχετικά ευτράπελα, όπως ότι ένας γνωστός του αρχιτέκτονας επέμενε ότι είναι παράνομο να αποκαλείται architect αν δεν έχει πτυχίο αρχιτέκτονα, η συζήτηση απογειώθηκε. Από χώρα σε χώρα και από γνωστικό αντικείμενο σε γνωστικό αντικείμενο. Περί φιλοσοφίας και επιστήμης και ψυχολογίας, με τον Αριστοτέλη και τους κατά 95% ελληνικής προέλευσης επιστημονικούς όρους να ξεπετάγονται με κάθε ευκαιρία. Και περί της διαφορετικότητας όλων των λαών που αντιπροσωπεύονταν στο τραπέζι.

Και αφού η Γαλλίδα μας ενημέρωσε πως τις προάλλες άλλαξε δέκα χρώματα όταν ευρισκόμενη μεταξύ αμερικανών συμφοιτητών της σχολίασε πόσο κακό ήταν το κρασί που κάποιος είχε φέρει για να διαπιστώσει σύντομα ότι κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο για τα αμερικανικά δεδομένα και η Κινέζα εξέφρασε την έκπληξη της κάθε φορά που πηγαίνει στο σπίτι αμερικανών φίλων της και ακούει τους γονείς να πλέκουν χίλια δυο εγκώμια για τα παιδιά τους, για το πως τα καταφέρνουν καλύτερα από το μέσο όρο στην τάδε η τη δείνα δραστηριότητα, τη στιγμή που ο Κινέζος γονιός θα ρωτήσει το παιδί που θα του φέρει το 95% από το σχολείο τι έγινε το υπόλοιπο 5%, η συζήτηση στράφηκε στο πως στα μάτια των Αμερικάνων τόσα πράγματα "μεταφράζονται" σε $$$ και στο πόσο κεντρική είναι σε αυτό τον τόπο η έννοια του efficiency.

Και θυμήθηκα ένα περιστατικό που κυριολεκτικά με είχε συγκλονίσει όταν είχα πρωτοέρθει εδώ, πριν 3 περίπου χρόνια. Είχαμε τότε βγει με μια μεγάλη παρέα Ελλήνων σε ένα εστιατόριο (κλασσική περίπτωση εστιατορίου μέσα σε mall πάνω σε αυτοκινητόδρομο...). Καθόμαστε λοιπόν και έρχεται ο σερβιτόρος, μες στην καλή χαρά: "my name is ... and I will be serving you tonight". Το προσπερνάμε αυτό. Αρχίζει λοιπόν να σερβίρει νερό στους περίπου 10 παρευρισκόμενους και πηγαίνει από άνθρωπο σε άνθρωπο επαναλαμβάνοντας τις ίδιες ακριβώς κινήσεις και τα ίδια ακριβώς λόγια... Ίσα που δεν ξεσπάσαμε σε γέλια. Και προσπαθούσα χθες να εξηγήσω στους αμερικανούς της παρέας ότι στην Ελλάδα π.χ. , αν ο σερβιτόρος δεν έχει τις καλές του μπορει και να σε βρίσει που λέει ο λόγος, ενώ αν έχει τα κέφια του θα κόψει και λίγο κίνηση, θα κάνει και κανένα σχόλιο για τη συγκεκριμένη παρέα. Και ότι κατ'επέκταση τα πράγματα συμβαίνουν με ένα τρόπο πιο φυσικό θα έλεγα, με λιγότερες μάσκες και προσωπεία.

Είναι μου φαίνεται αυτό το παράδειγμα αρκετά γλαφυρό και κατά τη γνώμη μου δίνει και μια πολύ καλή εξήγηση του γιατί οι Αμερικάνοι έρχονται δεύτεροι (μετά τους Ελβετούς) στον αριθμό των ψυχολόγων και ψυχιάτρων ανά κάτοικο...

Και συνειδητοποιώ πόσο λιγότερο με αγγίζουν ή μάλλον ενοχλούν καταστάσεις αντίστοιχες με αυτή σήμερα, τρία χρόνια μετά...

Πολύ χαίρομαι που επιστρέφω στην πατρίδα για την Πρωτοχρονιά, έστω και για μια εβδομάδα.